Er zijn mensen
die stil en bescheiden
door het leven gaan.
Eenvoudig en onopvallend
verlaten ze ons.
Oud van dagen en nachten
worden de voeten moe
en gaan de handen
tastend hun weg.
‘t Wordt donker…
langzaam veranderen mensen en dingen
in zachte schaduw
tot het praten verstomt
omdat woorden van eeuwig leven
op de lippen komen.

Er zijn geen woorden
voor verdriet.
Daar kan alleen een hand,
een oog nog spreken.
En dit woordenloos teken
wordt troost geheten.

Tom DE FRE

Er zijn geen woorden voor een zieke
van wie je weet, hij redt het niet.
Je streelt zijn wang, je ziet zijn ogen
je bent bevangen door verdriet.
Toch ben je dankbaar voor zijn einde
dat na zoveel moedig strijden kwam,
omdat het niet alleen zijn leven
maar ook zijn lijden overnam.

Er woont een clowntje in mijn hart
heel klein maar heel apart.
Het kan dansen en springen
lachen en zingen.
Heb je verdriet en moet je wenen
dan mag je mijn clowntje lenen.

Er is niets in een mensenleven
dat ons meer met verstomming slaat dan de dood,
het wegvallen van een wezen dat ons dierbaar was.
Toch is de dood een alledaags verschijnsel
en moeten we de werkelijkheid aanvaarden.
De dierbare overledene heeft geleefd
als een eerlijk en plichtsbewust mens,
sympathiek in omgang,
alleen bekommerd om zijn gezin en zijn werk.
Iemand op wiens woord men kon bouwen.

Er is geen tweede zoals jij.
Uniek, enig in je soort,
gans oorspronkelijk en onherhaalbaar.
Je gelooft het niet
maar er is geen tweede zoals jij
in de eeuwen der eeuwen.
Wanneer je van iemand houdt
dan is die iemand
geen gewoon mens meer,
dan pas merk je hoe uniek hij is,
hoe boeiend en vol verrassingen!
Je wordt er zelf anders door!
Dan kun je zeggen;
voor mij hoef je niet volmaakt te zijn
en zonder gebreken
want ik hou van je.

Phil Bosmans

En toen
werd het stil in huis.
Langzaam voelden we je
door onze vingers glippen.
Je hield niet langer vast
aan het leven
dat je eens zo beminde.
Droom maar
van een wereld zonder zorgen,
een wereld zonder morgen.

En toen werd het herfst.
Op zondagmiddag liep je nog buiten
genietend van de warmte van de najaarszon.
Plots kwam voor jou, geheel onverwacht,
de herfst, zo grijs, triest, en somber…
Niemand dacht dat het zo snel veranderen kon.
Je hield niet van de winter,
de avonden waren te lang, te donker…
Je gebruikte zo graag het woord ‘miserie’
maar nu kreeg je het niet meer over je lippen.
Dankbaar omdat je zo lang
gezond bij ons mocht blijven,
willen we je nu aan God toevertrouwen.
In onze herinneringen en in ons hart
blijf je steeds verder leven.
Rust nu in vrede.

En plots valt de wereld stil,
paars en vol verdriet…
Je ging weg,
de eeuwigheid nader,
ergens dichtbij
en toch had de dag
niet gewacht.
Er was zon
en duizend bloemen
die ons vertelden
hoe mooi jij was,
hoe rijk jouw liefde…
En wij gingen verder
met dit verhaal
in de zekerheid
dat jouw einde
eindeloos is.

En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood moet je weten,
het is de heimwee die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten.
En als ik doodga, treur dan niet.
Ik ben niet echt dood moet je weten,
het is het verlangen dat ik achterliet,
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.
En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt weg moet je weten,
het is maar een lichaam dat ik achterliet,
dood ben ik pas als jij mij bent vergeten.

Bram Vermeulen

En als de winter binnensluipt
het licht uit de dagen bant,
met een grijze troosteloosheid
zijn mantel spreidt.
Is het tijd om heen te gaan,
voor een laatste reis
naar de plaats die ik altijd droomde
weg uit het aardse leven
geen vragen meer
over het ontstaan ervan
en het vergaan.
Dan geef ik me over aan de stilte
en de onvergankelijkheid
en een afscheid dat niet eeuwig is
met de steeds terugkerende hoop.
In iedere winter schuilt de lente…

Patrick Casteleyn

Elke keer we de zon zien schijnen
zullen we denken
aan de oneindige warmte
van je grote gouden hart,
je glimlach en innemendheid.
Je kracht en doorzettingsvermogen
waren bewonderenswaardig,
tot op het laatste moment.
Je was altijd stipt en correct,
maar steeds met de grootste liefde en bezorgdheid
voor je familie en naasten.
Je was gratieus, creatief en fier als een prachtige pauw.
Eigenlijk was je perfect voor ons.
Je bent een pracht van een echtgenote, moeder,
groot- en overgrootmoeder.
We zeggen “bent” en niet “was”,
want voor ons zal je zo altijd blijven bestaan.
Je bent geliefd, en nu reeds enorm hard gemist.
We houden van je, voor altijd.

Elke dag weer
Opstaan en
met wakkere ogen, heldere stem
en bezige handen.
Zorg dragen voor
al wat leeft, al wat leven geeft.
En dan
weer slapen gaan.
Slaap zacht.

Eeuwigheid
Dacht je dat al het grootse leven
dat hier op aarde heeft geleefd
ineens totaal afgeschreven
ineens geen enkel nut meer heeft?
Dat alle liefde die zij gaven
hun wijsheid of hun droefenis
onder de aarde ligt begraven
en dat daar niets van over is?
Zij leven en zij slapen
niet één moment, geen enk’le stond
Hij heeft de mensen niet geschapen
om op te bergen in de grond.

Toon Hermans

Eerst doolde ik door groene velden
langs grachten, kanten, bos en wei…
Toen keek en zag ik ze, die velden
en alles werd zo stil in mij…
In kleine dingetjes zul je me terugvinden…
Soms zul je spreken zoals ik sprak…
Later zal je dingen zien zoals ik ze nu zie – koud -,
onbelangrijk, soms lief,
soms staalhard en zo veraf…
Als je later eens aan mij terugdenkt
hoop ik dat je glimlacht…
want dat is het beste bewijs dat je blij bent
mij gekend te hebben.

Een wonderbare schat, een moeder,
anderen mogen ons liefhebben,
onze moeder alleen begrijpt ons,
ze werkt voor ons, ze bemint ons,
vergeeft ons alles wat wij misdoen.
Het enige kwaad dat ze ons doet
is te sterven en ons gedwongen te verlaten.

Een vrouw van groot vertrouwen,
een moeder van gebed.
Zij blijft de handen vouwen
en heeft voor ons, die rouwen,
haar glimlach klaar gezet.

Een vriend…
Je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het er op aan komt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
‘k heb een vriend.

Toon Hermans

Eén van de duizend dingen
die je ons leerde is
dat wij in ons korte leven
oneindig veel kunnen betekenen voor elkaar.
je was onze steun en bron van moed
en levensvreugde.
Wat zullen we je missen!

Een stempel op haar leven?
Zij was Moeder:
Eenvoudig en toch groot,
zoals haar uiterlijke verschijning.
Gelovig, naar de oude stempel,
wat staande blijvend in de tijd van toen,
maar vasthoudend aan wat
God en de kerk voorhield.
Gevoelig en met heimwee uitziend
naar het terugkomen bij haar man,
reeds zoveel jaren van haar heengegaan.
En als lijden kwam
en de miserie van de oude dag aanklopte,
dankbaar, voor allen die haar hielpen en liefhadden.
Zo leefde zij,
zo stierf zij:
tevreden om het leven,
tevreden met de dood.
Wij die blijven zeggen
haar dank voor zoveel,
voor alles, waarin ze ons nabij is geweest.
Zij ruste nu gods vrede. Amen.

Een naam…
een gezicht…
zovele woorden en daden willen wij bewaren
niet tussen de plooien van dit papier
maar in de warmte van ons hart.
Het is zo moeilijk
om het verdriet de baas te kunnen
en de leegte uit te spreken
die in mij gloeit.
Want je blijft me altijd nabij.
Ik weet dat je nu naar mij kijkt
met jouw ogen die eens de spiegel
van jouw spreken waren…
En dat je naar me luistert
met een stille aandacht.
Het afscheid is zo moeilijk.
Ik kan je niet loslaten.
Daarom wil ik jou bewaren:
jouw naam, jouw gezicht, jouw doen en laten.
Ik wil je vertellen dat ik je nodig heb…
zo nodig…

Een mooi gezin heb ik gesticht,
zoals ieder mens vervulde ik m’n plicht.
Mensen een attentie geven was mijn leven.
Een vriendelijke groet, een blije lach
deelden me iedere dag.
Mijn tuin,
daar zal ik nog aan denken
en aan al diegenen die ik er kon
uit vruchten schenken.
Het leven gaat zo veel te snel voorbij,
maar wees gerust,
het is goed geweest voor mij.
Nu is mijn taak volbracht en zeg nu dankbaar
in m’n hart, tot weerziens bij de Heer.

Een moeder,
een grootmoeder,
Je was het allemaal op een uitzonderlijke manier,
meer bezorgd over ons dan over jezelf.
Vergeten zullen we je niet,
maar het gewoon worden moeten we wel,
hoewel het niet gemakkelijk zal zijn.
Jouw lege plek, dat doet zo een pijn,
maar in gedachten zal je altijd bij ons zijn.

Een moeder, dat is het mooiste wat er is
Als zij er niet is, dan is het pas goed mis
Ze gaf ons het leven in het prille begin
Haar leven, was geven
Je ziet het niet altijd in
Als zij er niet meer is, dan merk je het pas
We wilden dat je nog wat langer bij ons was

een moeder sterft altijd te vroeg
al wordt zij nog zo oud.
Je bidt dat God haar sparen zal,
omdat je van haar houdt.
Maar als de dagen knellen gaan,
zij ziek wordt, moe en oud
bid je dat God haar halen zal,
omdat je van haar houdt.

Een mens om van te houden,
een mens om nooit te vergeten,
zo is vader voor ons geworden.
Hij ging zijn weg
kranig, moedig,
ten dienste van velen.

Een mengeling van pijn en tranen
slechts af en toe een beetje hoop
Gedreven door een sterke wilskracht
hoewel het onheil nader sloop
Je gedachtenis zal immer blijven
te vroeg ben je van ons heengegaan
We houden van je en zijn je dankbaar
voor alles wat je voor ons hebt gedaan

Een man die geen uitdaging schuwde,
die wist wat ‘plicht’ was en ze ook trouw vervulde.
Hij hield niet van veel woorden
of van sentimentele benaderingen.
‘Doen wat moet gedaan worden’
was zijn stilzwijgende lijfspreuk.
Toen een onomkeerbare ziekte hem bedreigde,
hoorde je hem niet klagen,
nooit was er paniek.
Hij trok de schouders even op en vocht ervoor.
Zolang hij nog van kleine dingen kon genieten,
was het voor hem de moeite waard.
Toen dat voorbij was,
heeft hij alles zachtjes losgelaten
en bleef alleen zijn stilte achter…

Een leven met vreugde en verdriet.
Een te vroeg weduwschap werd haar deel.
Ziekten en tegenslagen waren haar niet vreemd,
doch steeds overwonnen door haar sterke wil.
Gul voor anderen, soms te gul…
want geven was haar leven.
Soms te hard, soms te zacht,
ook zij was maar een mens.
Met haar engelbewaarder
bereisde zij de wereld,
van noord naar zuid,
van oost naar west.
Nu heeft zij haar laatste grote reis aangevangen.
Het vare haar wel.

Een lege plek, een groot gemis
Een fijne herinnering is al wat er nog is
Waar ben je nu, vraag ik me af
‘k voel nog de liefde die jij mij gaf
Jou te kennen vond ik zo fijn
Je los te laten doet zoveel pijn
Ik zal je missen in dit leven,
‘k zal altijd om je blijven geven.