Een lach en een traan
dat was je leven.
Veel heb je ons gegeven
in goede en in slechte tijden,
altijd stond je klaar.
Toen je ziek werd
hebben we er geen seconde bij stilgestaan
dat je zo vlug van ons zou weggaan.
We hebben geprobeerd
om je nog een thuis te geven
niet wetende dat je al klaar was
om op je laatste reis te gaan.
We zullen je herinneren met een traan,
maar ook met een glimlach
uit dank iemand zoals jij
gekend te mogen hebben.

Een laatste hand
een laatste blik
ik schrik
en huiver
van die kilte.
Een laatste woord
een laatste traan
voortaan
heerst tussen ons
ongrijpbare stilte.

Een laatste groet…
‘n blik in het rond
‘n hand omhoog
een laatste groet.
Een laatste groet…
‘n laatste klop in het hart
‘n laatste traan
‘n laatste zucht…
naar de eeuwigheid.

Een laatste duik in het heldere water,
de smaak van anijs onder een boom op het plein,
stevig stappen langs steile bergpaden
en sporen maken in de verse sneeuw.
Met oma naar de sterren kijken,
zingen en lachen tot een gat in de dag,
worstelen met ponskaarten, bits en data,
dollen en vechten met de kadees.
Het zijn mooie herinneringen aan een prachtig leven
vol vriendschap, humor en wilde avonturen.
We staan rond je bed en merken
hoe je jouw stevige grip op het leven verliest.

Een kort gesprek, een laatste zoen.
Uw klamme handen samen gevouwen
daarin omklemd al mijn vertrouwen
en ik, die niets voor jou kan doen.

Ons trof een smart die niemand kent
kil is mijn hart van hoop verlaten
met wie zal ik nog kunnen praten
nu jij hier niet meer bij me bent.

We zullen je missen, elke dag,
in kleine, eenvoudige dingen.
Maar in ons hart
zal je met ons samenblijven.

K. Gibran

Een hart is stilgevallen
een warm en teder hart
dat vreugde geven kon,
pijn opbergen,
zomaar…

Handen liggen nu roerloos
voor eeuwig,
werkende, biddende handen
die bemoedigen konden,
liefde geven,
zomaar…

Ogen zijn gesloten
ogen die gedroomd
en bewonderd hebben,
troostende, lachende ogen
die liefde uitstraalden,
zomaar…

Alles is nu stil.
Toch blijf jij in ons verder leven,
want alles wat jij hebt gegeven
blijft als een warme herinnering
diep in ons hart bewaard,
voor altijd…

Een goed mens is van ons heengegaan.
Moedig, zoals hij gedurende vele jaren zijn ziekte droeg,
aanvaardde hij ook de laatste weken van voortdurende
pijn. Hij bereidde zich voor op de dood
die tenslotte een verlossing uit zijn lijden zou zijn
en troostte wie rond hem was.

Zijn laatste gedachten gingen naar zijn echtgenote
die hem gedurende jaren zo liefdevol had verzorgd.
Aan zijn kinderen, familieleden en vrienden
liet hij verstaan hoe goed het hem deed
hun medeleven te voelen.

wij zullen je niet vergeten.
Wij zullen ons altijd herinneren hoe je vol aandacht was
voor de zorgen van anderen
en uw pijn achter een kwinkslag probeerde te verbergen.
Wij zullen aan u blijven denken als een goed mens
en in al uw eenvoud…
een groot mens.

Een edel mens,
eenvoudig en rechtvaardig,
geduldig in zijn lijden,
ieders vriend,
ging heen.
Mogen zij die hem kenden
hem zo in hun
herinnering bewaren.

Een echt leven rondom je familie en je buurt
vond jij belangrijk.
Voor jou hoefden geen franjes
en geen schone schijn.
Je liefde voor je familie,
je gave om kinderen zich goed te laten voelen
en je belangeloze bereidheid om steeds te
helpen waren uniek.
Dit werd enorm gewaardeerd
door diegenen die je kenden.
Je was een man om van te houden,
Een mens om nooit te vergeten.

Door leed en leeftijd moe geworden
was voor vader het stervensuur
geen vernietigend bedreigen meer.
Bij gebrek aan kracht om nog te leven
verzoent een mens zich,
omdat het niet anders kan,
met het onafwendbaar noodlot.
Er was geen enkele uitkomst meer
dan stil het leven weer te geven
in geloof aan Hem die zegt :
“Wie zijn leven geeft
zal veel vruchten dragen!“
In de bijstand en de zorgen
van de laatste dagen
werd ons duidelijk dat
gerechtigheid en liefde
niet enkel woorden zijn
die wij zelf hebben gemaakt.

Wie gelooft, weet zeker dat alles voor
en niet tegen ons is gemaakt.

Door de nieuwsgierigheid overleef je alles,
ook de angst.
Wat je wel weet, is
dat het op een keer gedaan zal zijn.
Daar leer je mee leven.
Het leven is een opeenvolging van confrontaties
met je beperkingen.
Dat is beangstigend, maar tegelijk relativerend.
De dood is een verrassing.
En je leert te anticiperen op die verrassing…

Door alle tranen die reeds vloeiden
is ons hart nu schraal en dor.
Waar ooit mooie dingen groeiden
schreeuwt ‘t verdriet nu stil en dor.
En ondanks ‘t groot gemis
laat me – God – maar sterk geloven
dat zij heel gelukkig is
in een wereld hier ergens boven.
Misschien valt er dan een kleine traan
uit liefde naar beneden
en kan er in ons hart een bloem ontstaan
die herinnert aan ‘t verleden.

Doof nu ‘t licht en sluit je ogen
en vergeet de strijd
jouw leven hier is omgevlogen
maar je liefde blijft.
Maar waar jij gaat
zijn zon en maan gelijk
de kleinste bloem
is daar als de hoogste eik
en alle koningen en kinderen
zijn daar gelijk.
Laat nu die laatste droom maar komen
en wees niet meer bang
jouw nacht van vrede is gekomen
na een levenlang.
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn
het heetste vuur
wordt dat als van een kaars zo klein
zoals de zon schijnt na de regen
zo zal het zijn.
En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand
samen gaan
wat stof is zal tot stof vergaan
en elke storm komt weer tot rust daar
zo zal het gaan.
En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel
met jou meegaan
jouw taak op aarde is voldaan
zoals je was in alle liefde
zo zal je gaan.

R. De Nijs

Don’t tell God
how big the storms in your life are,
tell the storms how big your God is…
You are only as weak as your fears
or as strong as your faith !
Vertel het niet aan God
hoe groot de stormen in je leven zijn,
vertel de stormen hoe groot God wel is…
Je bent immers zo zwak als je angsten
en zo sterk als je vertrouwen!

Dit kaartje is veel te klein om te beschrijven
wat je voor ons en anderen hebt betekend.
Je was een liefdevolle en bekommerde echtgenoot,
een lieve en toegewijde papa voor jouw kinderen,
een goedlachse opa voor je kleinkinderen,
een hartelijke en behulpzame vriend voor velen.
Weet dat je voor altijd verder leeft in ons hart
en blijf over ons waken.
We zullen je heel erg missen!

Dit afscheid van vader doet pijn,
maar wij vertrouwen hem aan U toe, Heer,
hij die ons zo lief en dierbaar was.
Wij danken U, Heer, voor deze goede vader
en voor de bezorgdheid
waarmee hij jarenlang
zijn gezin heeft bijgestaan.
Moge hij verder leven in ons hart
en bij U in de hemelse vreugde.

Dierbare echtgenoot, toegewijde vader,
we zullen je missen, elke dag opnieuw.
Alles herinnert aan jou
en nu zelfs dwingender dan vroeger.
Het huis, de tuin onzichtbaar volgeschreven
met jouw aanwezigheid, jouw stappen en gebaren.
Zo goed als alles draagt jouw stempel.
Bedankt voor wie je voor ons was.
We laten je nooit alleen,
want we nemen je altijd mee,
waar dan ook, meer dan ooit…

Die ochtend in augustus.
Het zou een zachte dag worden.
De hemelsblauwe lucht kon niet merken
dat donkere wolken hem bedreigden.
Tot plots… alles zwart…
Het onweer barstte los,
deed de aarde rillen.
En terwijl de regen plensde,
vloog een mooie, kleine vogel,
die niets liever deed,
alles te ontdekken,
het oneindige tegemoet.

Die morgen bleef het donker.
Stilletjes nam de duisternis je mee,
steeds verder en verder van ons heen.
We hadden je nog zoveel willen zeggen,
graag nog zoveel voor je willen doen.
Maar je had ons reeds verlaten, stilletjes
zoals je steeds hebt geleefd.

Deze goede vrouw
was een geschenk uit de hemel.
Een lieve, attentvolle echtgenote en moeder die
als je eenzaam was, verdrietig
of gewoon ook voor blije dingen
er altijd was.
Bij haar kwam je echt thuis,
ze schonk je een borrel, luisterde
en alles kwam weer goed.
Ze leerde haar kinderen
wat aanvaarden was en gelukkig zijn.
Ze geloofde in het goede
en bewaarde alles in haar hart.
Moeder, je keek ons aan
met ogen vol dankbaarheid,
die spraken van liefde en goedheid,
maar ook van pijn om het afscheid.
Dit beeld van onze lieve moeder
bewaren we diep in ons hart
en we geloven dat ze met vader
is opgenomen in Gods eeuwigheid.
Heer, geef haar de eeuwige rust.

Den avond komt zo stil, zo stil,
zo traagzaam aangetreden,
dat geen en weet, wanneer de dag
of waar hij is geleden.
‘t Is avond, stille… en, mij omtrent,
is iets, of iemand, onbekend,
die, zachtjes mij beroerend, zegt:
“‘t Is avond en ‘t is rustens recht.”

G. Gezelle

December, een wintermaand,
de maand van de feesten, en je verjaardag.
Vanaf nu voor ons de maand
waarin jij ons verliet.
De kerstboom moesten we zetten,
maar het doet ons pijn
dat jij hem niet meer ziet.
Het is een wonderbaarlijk iets,
een moeder, je hebt er maar één,
daarom voelen wij ons nu zo troosteloos,
zo alleen.
Tegen je ziekte heb je gestreden,
maar we hebben het gezien, je hebt geleden.
Toch bleven we hopen
dat je op een dag zou opstaan
en terug thuis zou komen.
Daarom herinneren wij ons jou
zoals op een stralende zomerdag
vol van zon, toen je alles nog kon.

De wind zat goed,
maar kon het tij niet keren.
De golven waren te hoog,
ze kon ze trotseren,
maar toch kon het tij niet keren.
Samen gevochten en gestreden,
het tij kon niet meer keren.
Die ene golf…

De wereld is een schouwspel,
hels en hemels tegelijk,
een vreemde rondedans geleid
door een stoet van genieën,
waar het goede, het kwade,
het lelijke, het schone defileert
volgens de rang die hen is toegewezen
met het oog op de vervulling
van een mysterieus einde.

De strijd is gestreden
jouw pijn is voorbij.
Ik probeerde te helpen
maar stond er zo machteloos bij.
Je vechtlust was enorm
je werd alleen zo moe.
Onze liefde is voor eeuwig
in mijn hart neem ik je overal mee naartoe.

De mooiste beeltenis op aard,
die ‘k met zoveel zorg bewaar:
de foto van mijn moeder.
‘k Aanschouw ze telkens opnieuw
en vind ook telkens nog wat nieuw:
ik vind ze toch zo innig lief,
met geen te vergelijken.
Het is voor mij de duurste pand,
al is ‘t ook met vergeelde rand:
de foto van mijn moeder.

I.D.

De mensen van voorbij,
zij blijven met ons leven.
De mensen van voorbij,
ze zijn met ons verweven
in liefde, in verhalen,
die wij zo graag herhalen,
in bloemen, geurig, in een lied,
dat opklinkt uit verdriet.

De mensen van voorbij,
zij worden niet vergeten.
De mensen van voorbij,
zijn in een ander weten.
Bij God mogen ze wonen;
daar waar géén pijn kan komen.
De mensen van voorbij
zijn in het licht, zijn vrij!

A. Nahon

De laatste jaren van je leven
waren getekend door ziekte en pijn.
Een tijd van uitzien en verwachten,
je hoopte op beterschap
maar je krachten verminderden,
je kon niet meer aan wat je wou.
Zonder klagen heb je alles gedragen.
Met al je pijn en verdriet
was je tegelijkertijd ook dankbaar
dat je thuis mocht blijven
en je geborgen voelde in de liefdevolle zorg
van jouw echtgenote, kinderen en kleinkinderen.
We zeggen geen vaarwel maar…
Tot ziens!

De leegte zonder jou
is met geen pen te beschrijven
De leegte zonder jou
zal altijd bij ons blijven
Maar vele fijne herinneringen
verzachten onze smart
Voorgoed uit ons midden
maar altijd in ons hart

De laatste uren voor het einde
dan wordt die grote wereld klein
is plotseling alles onbeduidend
tot aan het laatste beetje pijn.
Wat wij zo indrukwekkend vonden
verliest zijn glans, verliest zijn zin
maar achter de gesloten ogen
glanst een gigantisch groot begin.

Toon Hermans.