De laatste dagen ging het echt niet meer,
je strijd tegen de ziekte was veel te zwaar.
Je wilde nog zoveel zeggen
maar je kon niet meer.
Door onze hechte band
konden we alles verstaan.
Doorheen ons verdriet zijn we je dankbaar.
We zullen je herinneren als een man
van weinig woorden
maar met een groot warm hart.
Je zag ons allemaal even graag,
urenlang verhaaltjes voorlezen,
niets was jou teveel.
Je bent nu in de hemel.
Kan jij ons nog zien?
Wij zijn nu allemaal verdrietig,
maar weet dat we je nooit zullen vergeten.

De kern van alle dingen
is stil en eindeloos.
Alleen de dingen zingen.
Ons lied is kort en broos.
En donker zingt mijn bloed,
van heimwee zwaar doorwogen,
ik zeil langs regenbogen
Gods stilte tegemoet.

Felix Timmermans

De herfst verjaart met bomen die sterven
Roerloos voor de drempel van een lange winter
We hebben je vruchten geplukt en geborgen
in de korven van ons geheugen
en de rijke oogst van een lange zomer
vol optimisme en blijheid
door je warme zon.
Je droeg zo’n vriendelijk gezicht in je stam
Met een brede kruin leek je verstrengeld
in vele vrienden
Er groeiden sterke scheuten
in de schaduw van je liefdevol bestaan.
Je eenvoudig stil leven
in de kring van bevriende mensen
blijft d’herinnering waard
We zullen samen de lange winteravonden
doorbrengen in de kilte van je afwezigheid.
En toch zal je warmte in onze kruinen blijven
tintelen
Verbonden met de zachte grond van je eeuwig zijn
Want je geloofde met al je wortels
te raken aan ons voortbestaan.

De herfst begint!
Je ziet het in de tuin,
in de bomen en de bossen!
Je voelt het in de lucht
en in je eigen lenden!
Je gaat mee de herfst in!
Tegen de herfst is geen kruid gewassen!
Maar de herfst is mooi
en kan zo warm van kleuren zijn!
de laatste vreugden van het leven
zijn stiller maar ook voller en dieper!
Laat de herfst maar over je komen!
De zomer is onherroepelijk voorbij!

Phil Bosmans

De klok stopte even met tikken
toen jij die andere weg insloeg.
De wind ging liggen
en de zee werd stil.
Je had je rust gevonden.
Vanuit de hemel
kijk je ons glimlachend toe
en fluistert “tot later”.

De enige pijn,
die je ons hebt aangedaan,
is dat je ongevraagd
bent heengegaan,
maar voorzichtig klopt
vreugde bij ons aan,
eens zullen we allen
weer samen staan.

De grote voyage
Heb je ‘t geluk van lange te leven
en heb je uw tijd hier wel besteed
heb je hard gewrocht en gewroet al uw dagen
maak dan maar stille uw pakje gereed
Ook als je ‘t niet vraagt zal hij wel komen
misschien volgend jaar misschien vannacht
zijt ge rijk of arme, groot of kleine
wat vroeger of later zijn we d’r al verwacht
En je moet dan allene, zo moedermens allene
en niemand om met u mee te gaan
noch vader noch moeder, noch kind noch vrouwe
‘t is dan dat j’op uw eigen benen moet staan
O Groten Here van Hemel en aarde
‘k ben zo benauwd, geef me uw hand
en breng mij weg, maar heel voorzichtig
naar ‘t verre wonderbare land.

Willem Vermandere

De dood is niets.
Ik ben maar naar de andere kant.
Ik ben mezelf, jij bent jezelf.
Wat we voor elkaar waren,
zijn we nog altijd.
Noem me zoals je me steeds genoemd hebt.
Spreek tegen me zoals weleer
op dezelfde toon,
niet plechtig, niet triest.
Lach om wat ons samen heeft doen lachen.
Bid, glimlach.
Denk aan mij, bid met mij.
Spreek mijn naam uit thuis
zoals je altijd gedaan hebt
zonder hem te benadrukken
zonder zweem van droefheid.
Het leven is wat het altijd is geweest,
de draad is niet gebroken
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
omdat je me niet meer ziet?
Neen, ik ben niet ver,
juist aan de andere kant van de weg.
Zie je, alles is goed.
Je zult mijn hart opnieuw ontdekken
en er de tederheid terugvinden.
Dus droog je tranen
en ween niet als je van me houdt.

Augustinus

De dood betekent helemaal niets.
Ik ben alleen maar de kamer hiernaast binnengeglipt.
Ik blijf ik en jij blijft jij.
Wat we voorheen voor elkaar waren,
dat zijn we nog steeds.
Noem me bij mijn vertrouwde naam,
spreek me aan op de gemoedelijke toon van vroeger.
Verander je toon niet,
hul je niet in somberheid of treurnis.
Lach zoals we altijd lachten
met de grapjes die ons verblijdden.
Bid, glimlach, denk aan me, bid voor me.
Laat mijn naam altijd de oude zijn,
spreek hem eenvoudig uit,
zonder enige schaduw erover.
Het leven betekent nog wat het altijd heeft betekend.
Het blijft wat het altijd al was,
de gang der zaken wordt niet onderbroken.
Waarom zou ik uit je hart zijn als ik uit je oog ben?
Ik wacht op jou, ergens heel dicht, juist om de hoek.

Harry Scott Holland (1847-1918)
Canon of St Paul’s Cathedral

De dood nadert stap voor stap.
Soms komt hij onverwacht,
brutaal en slaat genadeloos
een toekomst stuk.
Maar soms zie je hem stilletjes komen,
wordt ernaar verlangd
en wordt hij als een zegen begroet.

De dag brak aan
dat je van ons
weg moest gaan
Met pijn in ‘t hart
en diepe smart
Verloren, verdrietig
vervolgen wij nu ons pad
Hadden wij
toch nog wat meer tijd
samen gehad
Afscheid nemen
doet zo’n pijn
maar we zijn blij
dat je bij ons
hebt mogen zijn

De boom stond in alle
pracht te groeien
‘t Was zonde, dat men de
takken zou snoeien
Er verschenen vruchten
En men hoorde de boom
soms zuchten
en plots werden de bladeren
het hangen moe
en vielen één voor één
naar de grond toe
oud, grijs, stil en teer
maar telkens in de lente
bloeide hij weer
maar één keer, niet meer

de bloemen bloeien dood
de bloemen bloeien dood
verschieten in de mooiste kleuren
vlammen op in rood
vervliegen in de wildste geuren
eenmalig springt het zaad
voor even het seizoen ontstegen
een korte sluimering
dan kiemt het volgend leven
ik loop de cirkel
aan de binnenkant
maar zij spiraalt omdat
ineens de ronding faalt
ik nader wat mij is gegeven
ben de lange weg gegaan
een doel is me niet bijgebleven
de opdracht is me dus ontgaan
of mag ik bloeien in de dood
me koesteren in Uw leven
de warmte delen in Al-zijn
het aardse is al weggegeven

De avond was gevallen,
de zon verhuld, de vogels stil.
Je plaats aan tafel voor
‘t eerst leeg gebleven.
We stonden samen aan jouw zijde,
maar blijven kon je niet.
Alleen ben je vertrokken, heel zachtjes
naar ‘t eeuwige nu…
Nu vullen tranen onze ogen,
maar de warme glimlach komt op de mond
als we terugdenken aan alles wat ons verbond.

De dag is weer voorbij gegaan
met goede en kwade stonden
met vreugde of diepe wonden
heel lang of kort.
Toch is het goed Heer,
dat ik U danken mag.

S.V. Yper

De avond komt zo stil, zo stil,
zo traagzaam aangetreden,
dat niemand weet, wanneer de dag,
of waar hij is gegleden.
‘t Is avond, stil… en mij omtrent,
is iets, of iemand onbekend,
die, zachtjes mij beroerend, zegt:
“‘t is avond en ‘t is rustens recht”.

Guido Gezelle

Dankbaar zijn we om de herinnering,
al doet het afscheid pijn,
als om een waardevol geschenk,
om wat je voor ons hebt mogen zijn.
Dankbaar zijn we om al het mooie
dat jij ons hebt gegeven,
zodat jij, zoals wij zijn,
in ons blijft verder leven.

Dank je vader,
om je trouwe liefde,
in lief en leed.
Voor jou was edelmoedigheid
een leefregel van elke dag.
Je gezin was voor jou het middelpunt van de wereld.
Voor je geliefde vrouw, kinderen en kleinkinderen
was geen inspanning of moeite teveel.
Dank je, vader
voor de inzet van je hele leven voor ons leven.
Naar jou konden we met trots opzien.
Je lach van liefde, je lach van vreugde
hetzij thuis, of op het werk,
blijft in ons hart geborgen.
Wachtend op de eeuwige morgen,
een parel blijf je voor altijd als dauw
op fris lentegroen van het hemels koren.

Dank je wel
Jij die me hebt gesteund
Dank je wel
Jij die naar mij luisterde
Dank je wel
Jij die mij serieus nam
Dank je wel
Jij die mij niet lastig vond
Dank je wel
Jij die in mij zag wie ik was
Dank je wel
Jij die me nog liet lachen
Zevenmaal dank
Ook voor als ik me soms geen raad wist
Ook voor als ik je soms afwees
Zevenmaal dank
omdat jij mij bleef zien

Uit “Dank bij het einde”
van Marinus van den Berg

Dageraad
opkomende zon
gedragen door gouden handen
einde van een te vergeten nacht
leven met geliefden
op handen gedragen
ontelbare goede herinneringen
Avondrood
bloedend hart
geremd door broze vingers
het is stil nu
rust nu zacht

Dagen, weken, maanden
steeds rondom jou
met warme liefde
wanhopig hopend
zachte woorden fluisterend
We huilden samen en we lachten
tot… een diepe slaap jouw
pijn verzachtte
Dicht tegen mij aan moest ik
jou laten gaan…
Ze zijn voorbij, de maanden
van onzekerheid en lijden
Ge werd zo moe dat we u vertrouwensvol
maar zonder pijn
te rusten leggen
in Gods liefdevolle handen.

“Blijft jij bij mij?”
“Ik ben uw beste vriend“
Woorden, ontelbare keren
door jou gezegd.
We blijven bij je.
We zijn je beste vrienden.
En jij blijft voor altijd
bij ons als het schitterende
sterretje dat je was.
Kusjes en vele knuffels.
Papa en mama

Dag lieve mama,
In deze prille lente, wanneer de bloemen kleuren
en wij allen hunkeren naar de warmte van de zon,
ben jij zo plots van ons heengegaan.
Als een tere bloem ben je zachtjes afgebroken,
uit ons leven weggeplukt.
Dag in dag uit, je leven lang,
stond je ten dienste van je gezin.
Steeds opnieuw wou je het allerbeste voor ons,
en je vergat daarbij dikwijls jezelf.
Je hielp ons een stapje vooruit,
maar zelf bleef je zo bescheiden.
Ook onze kinderen, je kleinkinderen
zullen je blijven herinneren als een zachte oma,
waar het leuk vertoeven was.
Nu is het leeg en eenzaam in ons midden,
maar we weten dat je met ons bezig blijft.

Bij alles zal ik steeds aan jou kunnen denken,
en dan zal ik me beter voelen.
En als ik je erg mis,
en enorm moet huilen,
dan kijk ik naar de sterren,
en dan zie ik je toch: met mijn hart.
Want weet je,
eigenlijk kun je nog het beste zien met je hart.

A. de Saint-Exupéry,
uit ‘De kleine prins’

Beste echtgenoot en pa,
Uw heengaan is hard voor ons.
De gedachte dat u er niet meer bent, doet pijn.
Zoveel dingen herinneren ons thuis
aan uw werkende handen.
Wij waarderen uw grote bekommernis voor ons
tot uw laatste levensdag.
Wij ervaren een grote leemte.
Ons geluk was uw geluk
en uw diepste verlangen.
Ondanks de pijn om het afscheid, willen wij
vandaag vooral dankbaar zijn om de liefde,
het begrip en de goede steun,
die we steeds mochten ervaren.
Het leven met zijn goede en kwade dagen,
hebben we trouw samen gedeeld.
Geef ons de kracht om samen sterk te zijn.

Ben je nog steeds onderweg
of ben je nu al thuis…
en voel je je er goed?
We menen het meer
dan we het zeggen:
het ga je ginder goed!

Jan Coghe

Beetje bij beetje moesten we je verlaten,
we konden uiteindelijk niet meer met je praten.
Die blik, die stilte, dat deed vaak zo zeer,
de mama van vroeger was je niet meer.
We zagen heel goed je stille verdriet,
maar helpen konden we je niet.
De leegte zonder jou is met geen pen te beschrijven,
de leegte zonder jou zal altijd blijven.
Maar veel fijne herinneringen verzachten onze smart,
voorgoed uit ons midden maar altijd in ons hart.

Bedankt voor je lach
die er altijd was.
Bedankt voor je begrip
die je voor ons had.
Bedankt voor de woorden van vreugde
die uit jouw mond mochten vloeien.
Bedankt voor de liefde
die we elke dag mochten ontvangen.
Bedankt voor de vriendschap
die jij ons echt gegeven hebt.
Bedankt voor de tranen
die je met ons deelde.
Bedankt voor de uren
die we samen konden praten.
Bedankt voor alles…
waar wij geen woorden voor vinden.

Avondliedeken
‘t Is goed in ‘t eigen hert te kijken
nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan;
Of ik geen oogen heb doen schreien,
Geen weemoed op een wezen lei;
Of ik aan liefdelooze menschen
Een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten,
Dat ik één droefenis genas,
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was…
Dan voel ik op mijn lippen,
Die goedheid lijk een avond-zoen…
‘t Is goed in ‘t eigen hert te kijken
En zóó z’n oogen toe te doen.

Alice Nahon

Als…
Als ik de dingen niet meer weet,
als ik de namen niet meer ken
en wat ik weet meteen vergeet;
zodat ik onherkenbaar ben,
denk dan aan de weg door mij gegaan
zo heb ik het niet voor niets gedaan.