De herfst verjaart met bomen die sterven

De herfst verjaart met bomen die sterven
Roerloos voor de drempel van een lange winter
We hebben je vruchten geplukt en geborgen
in de korven van ons geheugen
en de rijke oogst van een lange zomer
vol optimisme en blijheid
door je warme zon.
Je droeg zo’n vriendelijk gezicht in je stam
Met een brede kruin leek je verstrengeld
in vele vrienden
Er groeiden sterke scheuten
in de schaduw van je liefdevol bestaan.
Je eenvoudig stil leven
in de kring van bevriende mensen
blijft d’herinnering waard
We zullen samen de lange winteravonden
doorbrengen in de kilte van je afwezigheid.
En toch zal je warmte in onze kruinen blijven
tintelen
Verbonden met de zachte grond van je eeuwig zijn
Want je geloofde met al je wortels
te raken aan ons voortbestaan.