En als de winter binnensluipt
het licht uit de dagen bant,
met een grijze troosteloosheid
zijn mantel spreidt.
Is het tijd om heen te gaan,
voor een laatste reis
naar de plaats die ik altijd droomde
weg uit het aardse leven
geen vragen meer
over het ontstaan ervan
en het vergaan.
Dan geef ik me over aan de stilte
en de onvergankelijkheid
en een afscheid dat niet eeuwig is
met de steeds terugkerende hoop.
In iedere winter schuilt de lente…
Patrick Casteleyn
